Het was altijd Bill die overeind bleef op het speelbord van Wie ben ik. Of is dat alleen maar zo in mijn herinneringen? Bill had het maar makkelijk. Hij wist wie hij was: man, middelbare leeftijd, kalend en met een oranje baard. Over zijn persoonlijke en professionele sterktes hoefde hij zich niet uit te drukken.
Het is mijn vak om woorden tegen elkaar af te wegen. Misschien dat ik daarom ook persoonlijk mijn woorden altijd heel zorgvuldig kies. Helemaal als die woorden iets over mijzelf blootgeven. Jezelf omschrijven is namelijk niet alleen heel moeilijk, je stelt jezelf er ook nog eens heel kwetsbaar mee op. Stel je voor dat iemand mijn woorden verkeerd interpreteert en denkt: ‘Nou, die Kirsten loopt ook behoorlijk naast haar schoenen, ik word er gewoon boos van.’ Of nog erger: ik verander later zelf van mening, want ik zie de wereld in al haar verschillende tinten.
Toch is het wel heel fijn als je je persoonlijkheid onder woorden kan brengen
Te weten waar je krachten liggen. Maar ook wat je valkuilen zijn. In maart van dit jaar maakte ik kennis met John Furey en Myrte de Jong van The MindTime Foundation. Zij benaderden mij voor een persbericht over de uitrol van de MindTime-theorie in Nederland en Europa. De MindTime-theorie laat zich vergelijken met een persoonlijkheidstest, maar het grote verschil is dat bijvoorbeeld de ALTI, MBTI, DiSC en Big 5 een aantal waarneembare gedragskenmerken gebruiken om iemands persoonlijkheid te beschrijven. MindTime daarentegen ziet deze gedragskenmerken als voortvloeisels uit iemands denken. En dat denken laat zich weer samenvatten in drie segmenten: heden, verleden en toekomst. En daaruit rollen 10 archetypes.
Lang verhaal kort: ik deed de test
En ik was aangenaam verrast over de uitkomst. En met de Satori-cards die ik van John kreeg, had ik weer dezelfde uitkomst. Ik ben een connector, de brug tussen de drie denkstijlen van heden, verleden en toekomst. Ik zoek een gebalanceerd pad tussen de verschillende opinies die mensen er op na houden. Mensen benaderen mij om advies of ‘gewoon’ voor een luisterend oor. Ik ben een bruggenbouwer en bemiddelaar en krijg energie van het helpen van mensen. Volgens de MindTime-theorie is het voor een connector niet gek om jezelf af te vragen wie je bent en wat je rol nu eigenlijk is (om daar vervolgens geen duidelijk antwoord op te vinden, omdat je dan alweer druk bent met het helpen van een ander).
Tekenend: enkele jaren geleden volgde ik een training gericht op persoonlijkheidskenmerken met de bekende rood-geel-blauw-groen uitslag. Wat ik lastig vond, was dat verschillende situaties werden uitgebeeld. In een van die situaties was ik behoorlijk ‘rood’: er was behoefte aan iemand die de leiding nam en niemand stond op. Dus deed ik dat. De taken waren snel verdeeld. Uit een door mij ingevulde vragenlijst kwamen echter twee andere kleuren naar voren als dominant: blauw (nauwkeurig, analytisch en objectief) en groen (zorgzaam, geduldig, relatiegericht). En dan was ik in privé-situaties meer groen, maar op het werk meer blauw. Kortom: het voelde voor mij wat dubbel. Ik gedroeg mij namelijk anders naargelang de situatie dat van mij vroeg.
In MindTime-perspectief klopt dat: mijn denken beïnvloedt mijn handelen. Omdat ik anderen wil begeleiden in het bereiken van doelen, en omdat ik inzie wat een situatie op dat moment nodig heeft, schakel ik makkelijk. In de persoonlijkheidstest die ik deed, had ik van alle kleuren een beetje. Dat gaf mij bij lange na niet de duidelijkheid die ik zocht. Door een niveau hoger te gaan – op dat van denken – kreeg ik een veel helderder en eenduidiger verhaal.
Hokjes
Begrijp me goed, ik vind heus niet dat iedereen lekker in een hokje moet passen. Maar ik vind het voor mezelf heel verhelderend om te lezen hoe een ander mij kan zien en ik leer mijzelf daar ook beter door kennen. Want woorden geven aan wie je bent, is niet voor iedereen makkelijk. Ja, voor Bill misschien. Maar Bill is ook nooit echt verder gekomen dan het speelbord.
Wie ben jij? De Nederlandse test vind je op mindtime.com/dutch.
